From my ”எனது பார்வையில் இரவீந்திரரின் கீதாஞ்சலி”
POEM 54
I SIT AND THINK AND THINK!
I asked nothing from thee; I uttered not my name to thy ear. When thou
took’st thy leave I stood silent. I was alone by the well where the
shadow of the tree fell aslant, and the woman had gone home with their
brown earthen pitchers full to the brim. They called me and shouted,
“come with us, the morning is wearing on to moon. “ But I languidly
lingered while lost in the midst of vague musings.
I heard not thy steps as thou camest. Thine eyes were sad when they
fell on me; thy voice was tired as thou spokest low – ‘Ah, I am a thirsty
traveller.
I started up from my day-dreams and poured water from my jar on thy
joined palms. The leaves rustled overhead; the cuckoo sang from the
unseen dark and perfume of babla flowers came from the bend of the
road.
I stood speechless with shame when my name thou didst ask. Indeed,
what had I done for thee to keep me in remembrance? But the memory
that I could give water to thee to allay thy thirst will cling to my heart
and endfold it in sweetness. The morning hour is
the cuckoo sang from the
unseen dark and perfume of babla flowers came from the bend of the
road.
I stood speechless with shame when my name thou didst ask. Indeed,
what had I done for thee to keep me in remembrance? But the memory
that I could give water to thee to allay thy thirst will cling to my heart
and enfold it in sweetness. The morning hour is late, the bird sings in
weary notes, neem leaves rustle overhead and I sit and think and think.
கீதாஞ்சலியில் 54 ஆவது பாடல்
நான் அமர்ந்து, எண்ணி, எண்ணிப் பார்க்கிறேன்.
எதையும் நான் கேட்கவில்லை உன்னிடமிருந்து.
என் பெயரையும் சொல்லவில்லை உனது காதிற்கு!
நான் அமைதியாக நின்றிருந்தேன்
நீங்கள் விடை பெறும்பொழுது.
மரத்தின் நிழல் சாய்ந்து விழுகையில்
மண்குடம் நிரம்ப, பெண்கள்
தண்ணீர் எடுத்துச் செல்லுகையில்!
கூப்பிட்டு அவர்கள் உரக்கச் சொன்னார்கள்
”எங்களுடன் வருவாய்
காலை மறைந்து, மதியம் மலர்கிறது”என
தெளிவற்ற இசையின் நடுவே
என்னை இழந்து
மயங்கிய நிலையில்
தயங்கி நின்றேன்!
தாங்கள் வரும்பொழுது
தங்கள் காலடி ஓசையை
நான் கேட்கவில்லை.
தங்கள் பார்வை
என்னிடம் விழுகையில்
உங்கள் உள்ளத்தில்
வேதனை கசிந்தது!
உங்கள் குரலில்
மெலிவு மலர்ந்தது.
”தாகத்தில் தவிக்கும்
நான் ஒரு வழிப்போக்கன் ” என்று.
பகற்கனவிலிருந்து எழுந்தேன் நான்
சொம்பிலிருந்து குவிந்த
கைகளில் நீரை வார்த்தேன்.
தலைக்கு மேலே காய்ந்த இலைகள்
சலசலத்தன! கத்தியது குயில்
கண்ணிற்குத் தெரியாத இருட்டிலிருந்து!
வந்தது நறுமணம் சாலை வளைவிலிருந்து!
என்னுடைய் பெயரைக் கேட்டதும்
வெட்கி நின்றேன் அமைதியாக!
எனது பெயர் நினைவிலிருக்க
எதை நான் சாதித்திருந்தேன்?
தங்கள் தாகத்தைத் தணிக்க
தண்ணீர் தந்தேன் என்ற நினைவு
என்றும் நிலைக்கும் என் உள்ளத்தில்
இனிமையைதந்திடும் என் இதயத்தில்!
தாமதமாகிறது காலை நேரம்
பாடுகிறது ஒரு பறவை தளர்ந்த குரலில்!
வேப்பமரத்தின் காய்ந்த இலைகள்
சலசலக்கின்றன தலைக்கு மேலே
அமைதியாக அமர்ந்து நானும்
எதை எதையோ எண்ணிப் பார்க்கிறேன்!!
வாழ்க்கையில்; ஒவ்வொருவரும் மற்றவர்களுக்குத் தொண்டு செய்தே வாழ வேண்டும். நம்மால் இயன்றதைச் செய்ய வேண்டும். எதையும் பிரதி பலனாக எதிர்பார்க்காமல் செய்ய வேண்டும். நல்லவர் தீயவர், பெரியவர் சிறியவர், ஏழை பணக்காரர், படித்தவர் பாமரர், ஆண் பெண் என்ற எந்தவித வேறுபாடுகள் இன்றி நல்லது செய்ய வேண்டும். இயற்கை இவற்றை எல்லாம் பார்த்து தனது கடமையை ஆற்றுவதில்லையே! நாமும் அதைப்போல தொண்டாற்றுவோம். இறைவன் அருளைப் பெறுவோம். அமைதியான ஆனந்தமான வாழ்க்கை வாழ்வோம்.
Envius Thoughts 